|
CIOTKA MARCINIAKOWEJ
W czasach średniego Gierka oddano do użytku nową fabrykę. Pod klucz. Fabryka ruszyła i... 30 procent planu. Jedna narada dyrekcji i aktywu społeczno-politycznego, druga... Żadnych wniosków.
Zaproszono z Warszawy specjalistów od naukowej organizacji pracy, ergonomii i innych mądrości. Profesory i docenty obejrzały co trzeba i orzekły: Towarzysze, sprawa jest jasna. Popatrzcie na halę obróbki skrawaniem. Jedna ściana jest całkowicie przeszklona i jest to ściana południowa. 500 obrabiarek usytuowano tak, że robotnik jest oślepiany przez słońce i nie bardzo widzi te wajchy, którymi ma operować. Trzeba przestawić obrabiarki. Zamknięto fabrykę na dwa miesiące, odkopano obrabiarki z fundamentów, przekręcono o 180 stopni, zabetonowano.
Fabryka ruszyła i... 30 procent planu.
Jeszcze raz zaproszono specjalistów. No jasne - orzekli spece - przesadziliśmy. Teraz cień robotnika pada na pulpit maszyny i on dalej nic nie widzi. Trzeba - wicie, rozumicie - tak 90 stopni do okien, żeby światło z lewej strony.... itd. Zatrzymano fabrykę, odkopano obrabiarki, przekręcono, zabetonowano.
Fabryka ruszyła i.... 30 procent planu.
Znów narada ze specjalistami. Druga w nocy, w świetlicy zakładowej czarno od dymu z papierosów. Żadnych wniosków.
W pewnym momencie odzywa się woźna, która podawała herbatę i kawę:
- Panie dyrektorze, czy ja mogę coś powiedzieć?
- Mówcie, Marciniakowa, śmiało.
- Bo jak ja tak patrzę, jak panowie się męczą, to mi się przypomniało, że przed wojną moja ciocia miała burdel...
- Słuchajcie, Marciniakowa, tu jest socjalistyczne przedsiębiorstwo, co wy mi tu wyjeżdżacie z kapitalistycznym burdelem waszej ciotki?
- No tak, panie dyrektorze, ale jak u mojej cioci plan leżał i obroty spadały, to ciocia nie przestawiała mebli, tylko wywalała na zbity pysk wszystkie stare k...y. i przyjmowała nowy, fachowy personel.
wróć na początek strony...
SWOJE ZDANIE
W czasach słusznie minionych dziennikarz przeprowadza wywiad z przedstawicielem
przodującej klasy robotniczej:
- Ci sądzicie o tym i o tym...?
- No, jak powiedział towarzysz Gomułka .... to, to i tamto
- A co sądzicie o tamtym i tamtym....?
- Jak powiedział towarzysz Kliszko....
- A co sądzicie o owym i owym...?
- Jak powiedział towarzysz Moczar....
- Chwali wam się, towarzyszu, że tak dobrze znacie wypowiedzi naszych przywódców, ale powiedzcie coś od siebie. Co, swojego zdania nie macie?
- Swoje zdanie mam. Ale się z nim absolutnie nie zgadzam!
wróć na początek strony...
FACHOWCY
O, O, gupia Malyna, gupia Malyna... chciała mieć płytki - zaprosiła „fachowca”.
Przestroga:
Przez kołchoz przepływała rzeczka, na rzeczce był bród. Wszyscy jeździli przez bród i było dobrze.
Aliści w Moskwie zapadła decyzja o budowie mostu w kołchozie. Most zbudowano, nastąpiło uroczyste przecięcie wstęgi i delegacja z Rajkomu się rozeszła. Drogą jedzie samochód ciężarowy, wjeżdża na most, most się wali i samochód wpieprza się do rzeki. Obok, na brzegu, siedzi pastuch kołchozowy, pilnujący pasących się krów. Popatrzył na to wszystko ze stoickim spokojem i powiada: „Wot, durak! Most widit i jediet!”
wróć na początek strony...
ROBIŁEM ZA PASAŻERA NA „ZAWIASIE”
Wróciłem ci ja „Zawiasem” z Wielgiego Muerza i co ja czytam:
Sugerujesz, że COŚ JESZCZE można sp...lić w polskim żeglarstwie morskim?
Jacek Kijewski
O naiwny Święty Jacku z pierogami!
Ależ oczywiście da się jeszcze sp... sporo rzeczy! Jak nie przepisem - to interpretacją tego przepisu!
Wychodzę Ci ja „Zawiasem” w minioną sobotę do Karlskrony. Zaprosiłem dzielnych przedstawicieli władzy, która pilnuje naszych granic. Władza przyszła w składzie trzyosobowym: Baba - sztuk 1 i chłopy - sztuk 2, w tym jeden szef. Szef rzucił okiem na listę załogi i dokumenty i - z bezbrzeżnym smutkiem w oczach stwierdził, że ja oraz mój były małolat, a od stycznia pełnolat Piotrek, (ksywa „Młody Zbieraj”) nie możemy przekroczyć granicy morskiej RP, bo mamy dowody osobiste, a przepis mówi, że członek załogi może płynąć wyłącznie na paszport, albo zawodową książeczkę żeglarską (seamans book). Co innego pasażer. Ten może!
- To znaczy - mówię, jak my tu z Piotrkiem będziemy pasażerami - to nas pan wypuści? - pytam.
- Oczywiście - powiada Wadza. - Jako pasażerów - tak!
- Adin momient, bitte, pliz - powiedziałem w językach zagranicznych - ja to zaraz załatwię.
Poszłem byłem do nawigacyjnej, wsadziłem dyskietkę z listą załogi do komputra i metodą znaną niektórym piszącym w tej grupie, czyli ctrl+C i ctrl+V wyrzuciłem siebie i Piotrka z góry, przenosząc na sam dół listy. Magdzie Jabłonowskiej wybiłem z głowy, (pardon, z listy) że będzie oficerem i mianowałem ją kapitanem, siebie zdegradowałem do stopnia „pasażer”, Piotrka też.
Po trzech minutach przyniesłem bumagę do mesy, gdzie siedziała Wadza graniczna.
- Tera bedzie? - zapytałem rzeczowo, rzucając niedbale listę na stół.
- No tak, teraz jest dobrze - odpowiedziała Wadza i odprawiła nas urzędowo.
Szef na koniec bardzo serdecznie mi podziękował za sprawne rozwiązanie trudnego problemu. Wadza wyszła z jachtu, a ja z portu. Oświadczyłem załodze, że ma sobie radzić sama, a mnie może pocałować w... wysokie czoło, bo ja, jako pasażer, kładę się w koi na dowolnie wybranym boku i proszę, aby stewardessa, może być nawet ruda, przynosiła mi kawkę do wyra, bo nie będę się wysilał łażeniem do mesy. To męczy!
Jak widzisz, dear Jacku, jest jeszcze parę rzeczy do sp... Natomiast zaletą przeżycia 45 lat w realnym socjaliźmie jest ugruntowane we mnie przekonanie, że do każdego kurestwa można dorobić ideologię i jak nie tędy, to owędy.
Po to jest wadza, żeby na poczekaniu wymyślała głupoty, a po to jesteśmy my, żeby bez chwili wahania znajdować wyjście.
Aha, gdyby ktoś nie wiedział, o co tu poszło, wyjaśniam, że wadzy pomylała się ustawa o zatrudnieniu na statkach morskich z ustawą o kulturze fizycznej.
Któś naiwny mógłby zadać pytanie, a co z kodeksem morskim, który - niejako z definicji - zabrania przewożenia na jachcie pasażerów?
Wszystko było OK. Dla kodeksu morskiego, Urzędu Morskiego, PT Armatora, szwedzkich imigrejszenów i innych takich - miałem inną listę, na której występowałem jako master. Jedna lista nie ma nic wspólnego z drugą. Każda wadza powinna dostać taki dokument, na jaki zasługuje!
Pozdrawiam
Pasażer (dawniej kapitan)
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
AFERA MEDYCZNA
Grzesiek napisał:
Oo, czy to chodzi o tą aferę, kiedy to Anglicy mieli liczne problemy natury technicznej (jak tu poszkodowaną wynieść z dołu na pokład Pogorii), i medycznej (co z tą kostką zrobić), i ogólnej (czy ona musi jeszcze w szpitalu leżeć)?
Harry Haller napisał:
O to właśnie chodzi.
Zapakowali ją, jakby mieli ją taszczyć na Everest, targali chyba w ośmiu (nie powiem - była to najbardziej profesjonalna część całej afery, sami paramedics, tak przejęci swoją rolą, że na starość będą wnukom opowiadać o wielkiej akcji ratunkowej na Pogorii).
Mi przy wsiadaniu do karetki rozłożyli stopień, abym się przypadkiem nie potknął i zębów nie wybił (wiadomo, za każdym rogiem czai się adwokat ;p ).
Jaja to były w szpitalu.
Na całą wielką izbę przyjęć jeden lekarz - Hindus o podstawowej znajomości angielskiego, który co chwilę znikał na „łan sekond ser” (pewnie, żeby zajrzeć do słownika).
Na kozetce obok leżał gość z podejrzeniem zawału - też sobie poczekał. Jak opuszczaliśmy w środku nocy szpital to gość dalej czekał na lekarza (trafiliśmy do szpitala późnym popołudniem i ten gość już tam leżał).
Po kilku godzinach oczekiwania ktoś wpadł na pomysł, że można zdjęcie RTG zrobić.
Więc zrobili.
Pielegniarka obejrzała je koło północy na tle kiedyś białego sufitu (mi nawet się do niego zbliżyć nie pozwolili), krzyknęłą do Hindusa, że chyba wszystko OK i diagnostykę oraz terapię uznano za zakończoną.
Kaji powiedziała, że najlepiej to dzisiaj niech już nogi nie obciąża, a od jutra spokojnie może zacząć chodzić.
hehehe
Fajnie było.
Zacznę od dygresji, ale - jak się okaże - na temat. W Londynie mieszka mój wujek, ostatni z pokolenia moich rodziców. Dżentelmen po osiemdziesiątce, który - z Wileńszczyzny (bo ja stamtąd) w 1939, w czasie pierwszej okupacji, (bo potem była druga, niemiecka) via Syberia, Anders, Persja (chwilowo zwana Iranem), Palestyna, Monte Cassino (Italian Campaign) wylądował w Londynie i tam do tej pory mieszka, bo po zaliczeniu rąbania tajgi cóś mu się nie podobał ustrój, jaki zapanował po wojnie w Jego Starej Ojczyźnie. Miałem okazje go odwiedzić na dwa dni przed skręceniem przez Kaję kostki, bo na „Pogorii” właśnie skończyły się papiery, więc musiałem pojechać z Portsmouth do Londynu, żeby mi konsul przedłużył kartę bezpieczeństwa. Po załatwieniu stemplologii stosowanej odwiedziłem wujaszka. Narzekał na zdrowie, bo rok wcześniej potrącił go (na pasach) samochód i wujcio wylądował w szpitalu na czas dłuższy. Przez godzinę, albo lepiej, wysłuchiwałem starszego pana, co on myśli o służbie zdrowia w Junajted Kingdom i jak ta cholerna Małgośka Taczerówna rozpieprzyła służbę zdrowia w drobny mak. Jako dobrze wychowany siostrzeniec, pochodzący z dobrego domu z fortepianem, wysłuchałem grzecznie wujaszka, już to przytakując, już to wydając z siebie stosowne okrzyki grozy. W duchu jednak byłem przekonany, że wujcio przesadza. Ot, pewnie pielęgniarki były za stare, albo kaszka manna na śniadanie była przesolona.
W dwa dni potem przerabiałem angielską służbę zdrowia na nodze Kaji. To wszystko, co opisał wyżej Leszek - to święta prawda, a właściwie 10% świętej prawdy. Paramedyków zjechały się trzy czy cztery karetki. Chłopaki przejęte rolą wytargały Kaję z dołu i zapakowały w jedną z tych karetek. Posłałem na wszelki wypadek z nimi Leszka, bo to i doktor i szprecha swobodnie w języku tutejszych aborygenów. Sam zaś, z absolutnie czystym kapitańskim sumieniem udałem się byłem na drugą stronę kanału, bo właśnie na HMS „Warrior” odbywało się uroczyste przyjęcie dla wszystkich Cuttysarkowskich kapitanów, od Kruzenszterna po małe jolki. Gospodarzem był lord major Portsmouth do spóły z Drugim Lordem Admiralicji (bo Pierwszym jest premier, ale Tony był czymś zajęty).
Zadęcie - ho, ho.
Około północy zrobiło się cóś nudnawo, więc wyszedłem po angielsku (a niby jak miałem wyjść w Anglii?).
Nieszczęśliwie droga do motorówki prowadziła obok „Iskry”, więc stojący na pokładzie nieustraszony dowódca tegoż okretu, czyli Robert, który urwał się z przyjęcia parę minut wcześniej, zaciągnął mnie do siebie, gdzie miło spędziliśmy coś koło pół litra czasu, no i już około pierwszej Robert dał mi swojego matrosa z pontonem, żebym mógł się jakoś dostać na drugą stronę. Wlazłem na „Pogorię” rzucając grzecznościowe (ma się tę kindersztubę) pytanie wachtowemu „A jak się czuje Kaja?”.
Naiwny, myślałem, że pytam retorycznie. A tu kupa ludzi na pokładzie na wyrywki zaczyna mi tłumaczyć, że do tej pory(!!!) Leszek z Kają siedzą na korytarzu szpitalnym i jeszcze żaden medyczny pies z kulawą nogą się nimi nie zainteresował, choć Leszek podobno regularnie co kwadrans kogoś opier... no, znaczy zwraca uwagę. Dostałem (ja, niespotykanie spokojny człowiek) lekkiej piany na pysku. Dorwałem któregoś z oficerów. Głowy nie dam, ale chyba trafiło na Jasia Nedomę (Jasiek, potwierdź albo zaprzecz!). Jasiek ma zaraz zadzwonić do Leszka, żeby uzyskać najnowszy komunikat z pola walki zdrowotnej, a bosman, czyli Gafel ma natychmiast wyrychtowac naszą motorówę, bo jak się okaże, że oni, tzn. Kaja i Leszek jeszcze tam siedzą, to ja wracam na HMS „Warrior”, dorywam się do mikrofonu i całą moją opowieść zakończę słowami, że jeśli Lord Mayor nie spowoduje, że w jego szpitalu (bo to był miejski szpital) jakiś weterynarz nie zajmie się moją załogantką w ciągu najbliższych pięciu minut, to zaapeluję do wszystkich kapitanów o bojkot jutrzejszej wielkiej parady na kanale Solent. Draka byłaby jak stąd do Murmańska, ale takie problemy zawsze koncertowo olewałem. Nie będzie byle angielski weterynarz lekceważył mojej chorej załogantki.
Angoli uratowało to, że kiedy Jasiek dodzwonił się do Leszka, ten oświadczył, że właśnie weterynarze obejrzeli Kaję, stwierdzili, że jest dobrze i zapisali ambitną terapię, w postaci - bodaj - altacetu. Leszek sam opatrzył Kaję i... okazało sie, że w całym szpitalu nie ma karetki, żeby ich odwieźć na „Pogorię”. Czyli róbta co chceta. W wersji angielskiej - paszli won i nie mieszat'. Na szczęście przed ich wyjazdem dałem z kasy okrętowej Leszkowi 20 funciaków (just in case). Leszek wziął taryfę i przywiózł Kaję na statek.
Morały:
1. Jeśli starszy pan (nie chodzi o mnie, tylko o mojego wujka, przy którym jestem małolat) coś mówi i wydaje ci się, że pieprzy (skleroza, stary Niemiec Altzheimer etc.), nie osądzaj tego pochopnie, bo może się okazać, że ma racje.
2. Drogie dziewczyny, uważajcie przy schodzeniu z własnej koi, bo niechcący możecie spowodować konflikt międzynarodowy.
3. Służbę zdrowia JKM powinna spotkać jakaś kara boska, na przykład socjalizm (są na dobrej drodze).
4. Nie narzekajmy na naszą służbę zdrowia, bo może być jeszcze gorzej, choć to wydaje się niemożliwe.
5. Funty za taksówke rozliczyłem w STAP-ie, więc wszyscy, którzy pływali (płacąc) na „Pogorii” mogą mieć satysfakcję, że ułamkiem pensa przyczynili się do uratowania skręconej kostki Kaji.
I tym optymistycznym akcentem kończę przydługą, ale - mam nadzieję - pouczającą dykteryjkę. Jeśli Was zanudziłem, to sorry jestem. Już nie będę.
Pozdrawiam
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
WOŁANIE O POMOC
O kurczę blade! Czego to się człowiek nie dowie z internetu! I zdrowe, i porywiste, i SW, i 8 a momentami 9, i groziło wyrzucenie na plażę, i statki ratownicze się bały. Po prostu horror okrutnego morza. No, ale ja posypuję truskawki cukrem.
Wyszedłem Zawiasem (zobaczyć morze) z Kilonii wczoraj po kolacji. Niemieckie wetterdiensty straszyły 10 B ze szkwałami „o sile orkanu”. Fakt, o 5 rano przydzwoniła dycha. Żadne SW. Miało być czyste W i było. Jechało się dość komfortowo, tyle że po Marszałkowskiej, pełnej statków i trzeba było jeszcze tego towarzystwa unikać. W południe skręciłem w stronę Sundu, co by dojechać do Kopenhagi. Na kilkanaście mil przed Falster usłyszeliśmy Mayday relay. Jakiś statek przekazywał do Sweden Rescue wiadomość, że rosyjski katamaran „Tornado II” złamał maszt (maszt, a nie stery) i dryfuje. Z ludźmi wszystko ok, ale proszą o zholowanie ich. Kiepska była słyszalność tego statku, więc Rescue kilka razy pytało o pozycję. Kiedy okazało się, że jest to kilkanaście mil od nas, złosiłem akces. Mogę tam być za półtorej godziny, a u-boota mam takiego, że pociągnie wszystko, łącznie z ruskim katamaranem. Rescue podziękowało, ale postanowiło nie skorszystać z naszej pomocy, bo okazało się, że podana długość (13st 04 min) była błędna. Naprawdę ich długość wynosiła 13st 40 min, czyli byli od nas o ok 30 mil.
Potem zaczął się cyrk. Rescue informowało, że podejmie ich statek rosyjski. Jego kapitan wygłosił przemówienie do załogi katamarana, że najlepiej będzie, jak poczekają, aż dotrze do nich ratowniczy statek radziecki (słowo, tak powiedział, Nedoma i Tajchman świadkami). Potem Rescue powiedziało, że pójdzie do nich statek ratowniczy, a jeszcze później - że jednak wysyłają śmigłowiec. I na tym akcję w eterze zakończono.
Podsumowanie:
Wiało 10 ze szkwałami 11 z czystego W. Gdyby im przyszło dryfować, mieli by cóś koło 2-3 dni do wylądowania na Bornholmie.
Jureczku, jak Twoje kapitany od statków ratowniczych są takie fachury, to może by zmienili zawód. Aha, tylko im nie mów, że chciał na nich odwalić robotę taki polski wariat na statku żaglowym z połową załogi w postaci niewidomych. Oni Ci w życiu nie uwierzą i wyjdziesz na kłamcę (nielustracyjnego!!!) ;-)))
Pozdrawiam z Kopenhagi
Janusz Zbierajewski
PS. Tam dalej gwiździ (o 2 stopnie mniej) a tu zacisznie i piwo dobre dają.
PS2. Poprzednie załogi „zobaczyć morze” narzekały, że nie przeżyły prawdziwego sztormu, no JKM Neptun był wyjątkowo dla nich łaskawy. Ta obecna załoga już w Amsterdamie wyraziła chęć takiego przeżycia. No to mieli! Moja firma bidna, ale solidna. Klient zapłacił - klient ma! No co, dychy im będę żałował???
PS3. Wielbicieli niejakiego Romualda Roczenia (ksywa Roman) informuję, że wyżej zapodany płynie z nami. Na nim ta dycha nie zrobiła wrażenia, bo w swoim pierwszym z życiu rejsie przeżył jedenastkę.
wróć na początek strony...
POPŁYNĘLIM, ZOBACZYLIM I WRÓCILIM
Za zeszłoroczny rejs „Zobaczyć morze” dostałem nagrodę specjalną w Rejsie Roku. Za styczniowy rejs na „Pogorii” w niewidomymi - zostałem op...ny przez Wysoką Komisję Rewizyjną STAP-u za uprawianie niedopuszczalnej samowoli (Zbierajewski zabrał jakichś tam niewidomych bez zgody Zarządu! Skandal!!!).
W bilansie wyszedłem więc na zero, zgodnie z zasadą, że u nas jednego dnia dają ci order, a drugiego kopa w dupę, żeby ci się we łbie nie przewróciło. Tak więc zaczynamy od początku.
Żeby dobrze zacząć - wyszliśmy w morze trzynastego. Mieliśmy w planie Kilonię, Kanał Kiloński i Cuxhaven, ale cóś mnie tkło. Przeca zara sie zacznie Kieler Woche. Zadzwoniłem do hafenmajstrów w Kilonii. A oni: Master, zgłupłeś? My tu już mamy ponad tysiąc jachtów. Przypłyń Optymistem, to może cię jakoś upchniemy, ale tym twoim pancernikiem? Zadzwoń za tydzień - pogadamy.
No to skręciłem w prawo (od pewnego czasu jest to słuszne ideologicznie) i wlazłem w Sund. W Kopenhadze było miło ale lało jak cholera. Mieli my stać ze dwa dni, ale po pierwszym dniu lania wszyscy mieli dosyć, no tośmy wyszli. Chciałem wleźć do zamku Hamleta, ale dalej lało, no to poszli my przez cały Kattegat. Rozpogodziło się - to zaliczyliśmy Skagen, potem na szagę przez Skagerrak i Północne do Ijmuiden, a po prześluzowaniu się - do Amsterdamu. Tam zmieniła się załoga. Powrót był „dołem”, tzn. Helgoland, Kanał i Kilonia, a potem Kopenhaga.
Kolejne załogi z „zobaczyć morze” narzekały na zbyt łagodne wiatry i stany morza. Wszyscy marzyli „ech, żeby tak jeszcze przeżyć jakiś sztorm”. No to im załatwiłem. Klient zapłacił - klient ma. Naś klijeń naś pańńńń!! Wyszli my z Kilonii przed wieczorem - nad ranem przywiała dycha. Po paru godzinach przedarłem się przez wały wody na śródokręciu, wlazłem do kubryku. W odróżnieniu od sondy „Pathfinder” na Marsie - odnalazłem śladowe oznaki życia. Znaczy - jest OK. Można płynąć dalej. Resztę załatwi szlauch z wodą w porcie. Po drodze były atrakcje typu Mayday relay. Pisałem już o tym. Chciałem zostać przy okazji bohaterem, ale znowu, kurczę, nie wyszło;-((
Z Kopenhagi już żabi skok do domu. Była jeszcze jedna atrakcja o 6 rano. Spotkały się trzy legendy: „Dar Młodzieży”, Zawias i Przylądek Rozewie. Minęliśmy się przy Rozewiu z Darem, który wychodził do Arhus. A na wysokości Helu wyszły nam na spotkanie „Bury Kocur” z „Tequillą”. Apacz marzył, żeby zostać kapitanem z jajem, to mu ciepłem kurze jajo na „Tequillę”. A co mu będę żałował!
Refleksje:
1. Za oficerów miałem różnych Tajchmanów, Nedomów, Kluczków, Stańczyków, Bodziów i innych takich (oraz inną taką, bo to była Jagódka), więc mogłem wysypiać się do woli.
2. Pływanie z niewidomymi - to małe piwo, ale pływanie z załogantem o ksywie Sopel - grozi śmiercią, kalectwem, zagładą całego statku, zamienieniem się w Latającego Holendra itp. Człowiek-demolka to przy nim cienki Bolek. Sopel jest Demiurgiem Destrukcji. Jak podszedł do dzwonu, żeby wybić szklanki - urwał się fał dzwona z całym sercem, jak podszedł do bomu bezansztaksla - ten pękł na całej prawie długości. Demolował wszystko, do czego podszedł. To znaczy - nie on demolował. To się samo demolowało na jego widok.
I nie przestało po zakończeniu rejsu. Już w Gdyni, rano, obok Zawiasa stanęła „Iskra” i odbyły się uroczystości chrztu nowego marwojowskiego nabytku: „Admirał Dickman” oraz pożegnanie obu jednostek przed wyjściem na Tall Ship Races. Nagłośnienie, orkiestra reprezentacyjna MW, admirał Dyrcz i w ogóle. Trawa wymalowana - rzecz jasna - na zielono. Tuż przed uroczystością przyszły chłopaki z Marwoju, które nagłośniały, czy nie mogą pożyczyć prądu od Zawiasa, bo się nie mogą dostać do swojej skrzynki. Mogą, jasne.
Obok Zawiasa trwała uroczystość. Admirał przemawiał, orkiestra grała, komendy padały. A na Zawiasie, w nawigacyjnej, Anka drukowała korespondencją seryjną opinie i zaświadczenia z rejsu. Było dobrze, dopóki z drukarki nie wyszło do połowy zaświadczenie z nazwiskiem Sopla. W tym momencie wszystko dupło, wysiadły korki, skrzynka na nabrzeżu i mufa na słupie. Pół Gdyni nie miało światła, megafony wysiadły, admirał czuł się, jak Człowiek z Marmuru, kiedy mu na zebraniu wyciągnęli wtyczkę. Ocalała z pogromu tylko orkiestra dęta, bo oni mają takie urządzenia, jak moja ukochana, niezawodna rozgłośnia pokładowa na Zawiasie: blacha mosiężna zwinięta w fantazyjną rurę. To są jedyne urządzenia Soploodporne!!!
Jadę zaraz na stadion. Podobno jeszcze czynny. Kupię kałacha. Na następnym rejsie dam go trapowemu z kategorycznym poleceniem, że jak w promieniu 100 m od Zawiasa zobaczy Sopla, ma pojechać ogniem ciągłym. Ewentualne straty w postaci paru staruszek i nieletnich dzieciątek są - per saldo - i tak mniejsze, niż ewentualne wyczyny Sopla.;-))
3. Stan stanu osobowego na koniec rejsu: jeden przydzwonił łbem w futrynę (stalową). Guz wielkości jaja i rozcięta skóra. Drugi przydzwonił kolanem w poler. Kolano spuchnięte. Trzeci (onże Sopel) wylał czwartemu gorącą kawę na łapę. Łapa w bąblach. Piąty obierał pyry i zaciął się nożem w palec... itd. itp.
Razem uszkodzonych załogantów - sztuk 10. Wszyscy widzący.
Uszkodzonych załogantów niewidzących - zero.
To kto tu - kurde - jest niepełnosprawny???
wróć na początek strony...
PATENT SZOCIKA
Wróciłem właśnie z imprezy pt. „Szocik-kojocik oblewa plastik”. Tzn. impreza w 10 B jeszcze trwa, to ja się urwałem.
Najpierw było testowanie pływalności patentu (w końcu jest to patent morski, więc zdolność do pływania jest jakby uzasadniona). Zespół testatorów (w którym i ja - mówiąc językiem Zagłoby - pars magna fui - przeprowadził badania naukawe, z których wynika, że nowy patent pływa. O, pardon, to banał. Naukowo mówiąc - posiada pływalność dodatnią. Czyli - na jeziorach można go wrzucić do wachy i robić manewr „patent za burtą”.
Korzystanie jednak z patentu kojota na takim - weźmy - Zalewie Z. Jest przerostem formy nad treścią. W końcu jest to dokument morski. Niestety, w 10 B boleśnie dał się zauważyć brak wody morskiej, zaczęliśmy więc robić badania naukawe nad innymi cieczami, dostępnymi bez trudności w wyż. wym. tawernie.
Nasze badania wykazały, że nowy patent zanurzony w piwie - TONIE! Leży, jak jaki głupi na dnie kufla! Już-już-żeśmy się ucieszyli, że jest pretekst, żeby spić Szota (no bo dopóki nie opróżni kufla - nie będzie miał patentu, przecież nie jest aż takim chamem, żeby pchać brudną łapę do kufla z piwem).
Aż tu - siurpryza. Mniej więcej po 48,68 sekundy patent zaczął się pokrywać bąbelkami i już po 1 minucie i 55,34 sec. wypłynął był na powierzchnię!!!
Przyszli magistranci - oto temat ambitnej (i przyjemnej ze względu na badania empiryczne) pracy magisterskiej: Wkład ministra Lipca i PZŻ w uwalnianie CO2 z piwa „Warka”.
Byliśmy gotowi ambitnie prowadzić dalsze badania, aż do habilitacji włącznie, ale nagle przylazła Stara Zientara i zepsuła nasze osiągnięcia naukawe swoją głupią ciekawością.
- Jaki masz numer patentu? - zapytała Zientara Szocika.
- Trzydzieści trzy - odparł był świeżo upieczony Szocik-kojocik.
- O, q.... (tu nie dosłyszałem słowa) - ja też mam czidzieści czi - zdumiała się niepomiernie Zientara. Tyle, że papierowe.
W tawernie powiało grozą. Ci, którzy już byli leciutko naprani - wytrzeźwieli w mgnieniu oka. I znowu - cholera, całe pijaństwo na nic!
Znaczy - na jednej imprezie spotkały się dwa patenty numer 33.
Rozwiązań i wniosków z tej numerologicznej zagadki jest kilka:
1. Jeden z nich (Szot lub Zientara) kupił patent na bazarze Różyckiego.
2. Obaj kupili patenty na bazarze.
3. Chłopaki na bazarze poszli na ilość i drukują jak leci, nie dbając o zmianę numerów.
4. Co za czasy, moja pani, już nawet chłopakom z Różyckiego nie można ufać!
5. Chyba trza się przerzucić na Stadion X-lecia. Tam kałachy i bazooki sprzedają oryginalne, więc może i patenty też.
Pozdrawiam
Janusz-niedokończony-docent-rehabilitowany-Zbierajewski
wróć na początek strony...
FAKTY AUTENTYCZNE
Natasza napisał(a):
1. Czy ktoś pamięta, dysponuje wiedzą, bibliografią lub koncepcją, gdzie się zwrócić, żeby zdobyć informację GDZIE pływał „Zawisza” w latach 1979-1983. Ozłocę za „fakty autentyczne” - wspomnienia przygodowe.
--------------------------------------------------
Janusz odpisał:
Mówisz i masz :D
Oto parę „faktów autentycznych”:
Lata 1979-83 są akurat mało ciekawe. Na ogół oranie Bałtyku w tzw. rejsach krajowych. Z ciekawszych rejsów pamiętam tylko jeden, na Milenium Isle of Man, latem 1979. Tysiąc lat wcześniej geriatria rodowa usiadła se na milestonach i powiedziała: Okej bojs, od tudej bedymy siem nazywać Parliament. I tak im zostało.
Z okazji rzeczonego Milenium Rząd Isle of Man urządził zlot żaglowców, ale nie wszystkich na raz, tylko kolejny żaglowiec był zapraszany na kolejne dwa tygodnie, więc wyspa miała Operację Żagiel przez cały rok.
Popłynąłem tam na Zawiasie. Było fajnie aż do ostatniego dnia. Otóż dzień wcześniej (a staliśmy w Douglas, stolicy wyspy) pojawił się Amerykaniec, piosenkarz country, który koncertował był właśnie na tejże wyspie, wpadł w dziki zachwyt na punkcie urody Zawiasa (Really oldtimer equipped with unforgettable engine) i zaprosił całą załogę na swój koncert jutro wieczorem.
Poszliśmy wszyscy oprócz wachty trapowej. Koncert skończył się gdzieś koło 2300. Opuściliśmy halę i szliśmy do portu pochyleni, pod katem 60 stopni. Gwiździło tak, że słynny dworzec w Kielcach wydawał się być oazą stojącego bez ruchu powietrza.
Z niejakim trudem weszliśmy na pokład, bo wiatr był odpychający i Zawias stał przechylony (A wiatr na wantach piosenkę grał :D ) i nieco oddalony od nabrzeża na napiętych cumach i szpringach.
Wywołałem UKF-ką Harbourmastera pytając, skąd się wziął ten wicher, bo wcześniejsze prognozy zapowiadały coś wręcz przeciwpołożnego. A szef portu na to, że nie ma pojęcia, bo według prognoz nic nie wieje!
Bałem się, że jeśli oko tego lokalnego cyklonu przejdzie akurat nad Isle of Man i wiatr się odwróci - może mnie rozwalić o nabrzeże i żadne odbijacze tu nie pomogą. Postanowiłem z decyzją zaczekać do prognozy BBC nadawanej codziennie o 0030 na falach długich. Może czegoś się dowiem o tendencjach tego wiania.
No i doczekałem się. BBC naukowo stwierdziło, że na Morzu Irlandzkim i Kanale nie wieje nic! Potem się okazało, że tym czasie huragan zatopił już kilkanaście jachtów biorących udział w Fastnet Race.
Postanowiłem wyjść z portu. Poprosiłem hafenmajstra o jakiegoś mooring (właściwie unmooring) mana, bo wysadzenie kogoś na desant do oddania cum mogło się skończyć tylko jednym: desant pozostałby na nabrzeżu.
I wyszedłem. A na ogonie tego huraganu przeszedłem jeszcze pod żaglami Pentland Firth. Podobno jest to straszliwa cieśnina :lol: Po zawinięciu do Aberdeen dowiedziałem się z prasy, jak ten huragan spustoszył Fastnet Race. Dziś wystarczy wyguglać „Fastnet 1979”.
Dzisiejsze podręczniki meteorologii opisują to jako największą pomyłkę w historii brytyjskiej meteorologii.
O ile pamiętam - był to jedyny ciekawszy rejs w okresie, o który Ci chodzi. Rok wcześniej byłem Zawiasem na Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Hawanie, na zaproszenie naszego ówczesnego przyjaciela, El Jefe, czyli Comandante Fidela. Rok po Twoim zapotrzebowaniu czasowym, w 1984, Janek Sauer popłynął na Operację Żagiel z okazji 450-lecia odkrycia Kanady. Trasa - jeśli dobrze pamiętam - St. Malo - Las Palmas - Bermudy - Hamilton.
Rejs ten potwierdził starą prawdę, że nigdy nie wiadomo kiedy dobry uczynek przekształca się w zły uczynek i odwrotnie. W Hamilton na Bermudach dwaj załoganci z Zawiasa podwędzili samochód i uszkodzili go. Miejscowa policja wsadziła ich do miejscowego pierdla. Regaty wystartowały, a Janek musiał zostać, żeby wyciągnąć z pudła załogantów. Po licznych interwencjach konsulatów w Kanadzie, USA i UK udało się, ale udział w regatach był już po ptokach, więc Janek podszedł „na krechę” do Kanady. Po drodze pojawił się silny sztorm, który zatopił „Marquesa”. Ich Mayday usłyszała „Smuga Cienia”, która przekształciła to w „Mayday relay”. Usłyszał to Janek i - niewiele zbaczając z kursu - trafił na miejsce katastrofy i uratował ostatnich 9 rozbitków, w tym 8 żywych.
Wracając 3 lata temu z Bermudów, natrafiłem w Horcie (Wyspa Faial na Azorach) malunek „Marquesa” na falochronie upamiętniający jego wizytę, i domalowane później, po katastrofie, epitafium. Fotka jest tu:
http://picasaweb.google.com/117042447871308516743
Wejdź w plik „Nie nasi, ale oryginalne”.
Dokładnie tu:
http://picasaweb.google.com/117042447871308516743/NieNasiAleOryginalne#5354739782106584338
A w 2009, w 25-lecie katastrofy zjechali się do Gdyni niemal wszyscy żyjący uczestnicy tego pamiętnego rejsu. Ja akurat miałem wymianę załogi „Zobaczyć Morze”, czyli wymieniałem jednych widzących inaczej na innych widzących inaczej :D
Całe „Marquesowe” towarzystwo zabrałem na Zawiasa, wypłynęliśmy na Zatokę, rzuciliśmy wieniec.
A co do „wybierania wolności” - Sąsiadowi i Krzysiowi pomyliły się epoki. W okresie, o który chodzi Nataszy - Waldek Mieczkowski latał w krótkich majtkach. Swój pierwszy rejs na Zawiasie odbył właśnie w 1984 i był uczestnikiem ratowania załogi „Marquesa”. Jako kapitan popłynął do Kanady w dziesięć lat później. Rzeczywiście zeszło mu kilku załogantów, ale nie była to tzw. ucieczka, tylko zejście zaplanowanie i przygotowane, żeby sobie trochę posiedzieć w Kanadzie i Stanach i zarobić tzw. parę złotych w zielonych. U nas już zapanowała Najjaśniejsza Rzplita, wiec nie było po co uciekać.
W czasach słusznie minionych też w zasadzie nie było ucieczek politycznych (mówię o Zawiasie). Pierwsze zejścia były w czasie rejsu dookoła świata.
Dla niewtajemniczonych: Pierwsze dwa etapy prowadził Janek Ludwig, następne dwa, azjatyckie (Singapur, Sajgon, Tajwan, Korea Północna, Chiny, Korea Południowa, Japonia - Nachodka - prowadziłem ja, a potem znów Janek. Po drodze zmienił się u nas ustrój, na Zawiasie zabrakło pieniędzy. Ja wpłynąłem do Phenianu (teraz to się nazywa Pyongyang czy jakoś tak) mając w kasie 102 dolary i 50 centów. A to była dopiero połowa drogi! Poratował mnie Komitet Festiwalowy (polski). Przyszedł na Zawiasa szef polskiej delegacji, świętej smoleńskiej pamięci Jurek Szmajdziński i powiedział, że komitetowi zostały jakieś pieniądze w tamtejszych wonach i nie maja co z nimi zrobić, bo to są - poza KRL-D - kolorowe papierki.
- Przydadzą ci się? - zapytał.
- Dawaj! - odparłem szybko, żeby się przypadkiem nie rozmyślił.
- To napisz podanie do Komitetu Festiwalowego.
Napisałem i dostałem ileś tam tysięcy wonów, które były rzeczywiście tylko kolorowymi papierkami. Na szczęście, nawet w najgłupszym ustroju są jednostki myślące racjonalnie, wiec nawiązałem przyjacielsko-biznesowe kontakty z trzeźwo myślącymi dżentelmenami, którzy zwykli się przedstawiać jako „czencz many” i wymieniłem papierki kolorowe na papierki zielone. Dokonałem na tę okoliczność stosownego zapisu w dzienniku jachtowym używając enigmatycznego, bezosobowego określenia „Wymieniono ileś tam wonów na ileś tam dolarów” unikając starannie opisu miejsca i formy wymiany. Wystarczyło na zatankowanie w Korei Południowej, potem, po wyjściu z Hiroszimy, spotkałem na wewnętrznym Morzu Japońskim holenderski statek obsadzony polską załogą, który na morzu zatankował Zawiasa do pełna. Wystarczyło na Kobe, Osakę i Jokohamę i tak dotarłem do Nachodki. Janek przywiózł z kraju trochę pieniędzy, za które dotarł do Hameryki. Tam znowu zabrakło, więc Janek woził turystów wokół San Francisco, żeby zarobić na paliwo, ech, siła by mówić. Rejs się przeciągał w nieskończoność, niektórzy załoganci nie mogli już dłużej zostać, więc, za zgodą Janka, wyokrętowywali się w różnym czasie i różnych miejscach. Jedni wracali od razu, inni po kilku miesiącach, ale ucieczek w sensie „azyl polityczny” o ile pamiętam - nie było.
Ostatnia spektakularną „ucieczkę” z Zawiasa wykonał niejaki Mieczysław W., już po tej stronie Atlantyku, w Kadyksie. Otóż Mieczysław W. popłynął, bo stracił robotę, ponieważ jego były szef, niejaki Lech W., określany przez ministra Urbana jako „osoba prywatna z wąsami”, też stracił robotę. Wszelako po jakimś czasie Lech W. powiedział słynne „ja nie chcem, ale ja muszem” i wezwał Mieczysława W. do roboty, żeby ten pomógł mu zamienić określenie „ja muszem...” na stwierdzenie „ja jezdem...” :lol: :lol: :lol:
O rany, ale siem rozpisałem! Za darmo! To siem chyba nazywa grafomania :lol: :lol: :lol:
Pozdrawiam
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
ŻEGLARSTWO W POLSCE A KOMUNIZM - HISTORIA
Maria Wróbel napisała:
Prowadzę pracę badawczą i szukam informacji o trudnościach, na jakie narażeni byli byli polscy żeglarze pływający po morzach w czasach PRL, szczególnie interesują mnie lata '60. Czy ktoś podzieliłby się ze mną swoim doświadczeniem lub mógł wskazać ciekawe artykuły lub książki na ten temat? Jaką procedurę musieli przejść żeglarze starający się o paszport i wizy do obcych portów? Jakie osoby stały na czele PZŻ i czy to ta instytucja była głównym decydentem w sprawach pozwoleń na pływanie zagraniczne? Co to za organ „Rada Kapitanów PZŻ”? W jakich latach istniała taka rada? Większość książek z tamtego okresu jest pisana ostrożnie lub w sposób odpowiadający komunistycznym władzom. Chciałabym poznać prawdę.
Będę wdzięczna za pomoc.
Maria Wróbel
--------------------------------------------------
Janusz odpisał:
Mario!
Jeśli dobrze rozszyfrowuję skrót Twojego adresu e-mailowego - piszesz pracę na Politechnice Śląskiej. Firma jest poważna i zasługuje na poważną pracę, a nie na publicystyczny bełkocik ujęty w naukawą formę. Skoro tak - podjęłaś się katorżniczej pracy.
Po pierwsze - czegokolwiek się dowiesz - weryfikuj, weryfikuj i jeszcze raz weryfikuj. Czytając to, co PT Koledzy napisali wyżej, sama chyba się zorientowałaś, że pamięć ludzka jest zawodna, mylą się nazwy instytucji i nazwiska, a legendy i przeinaczenia mają długi i w zasadzie niezniszczalny żywot. Sam wiem coś o tym. Walczyłem przez parę lat (dodajmy - bezskutecznie) z legendą o stajni dla konia na „Pogorii”. Naród wiedział lepiej. A dwa tygodnie temu dowiedziałem się od członka załogi, w „cywilu” pracownika Odpowiedzialnych Służb Najjaśniejszej Rzplitej, że w rejsie „Pogorii” na Antarktydę w 80 roku połowę załogi stanowili agenci KGB. On to wie na pewno, bo powiedział mu o tym jego szef, a on szefowi wierzy. Jak widać - głupota szefów jest ponadustrojowa. Swoją drogą, ciekawe, kto niby dorabiał w KGB? Geograf? Witek Zamojski? Kazio Robak? Krzyś Baranowski? Andrzej Marczak? Chłopaki, przygotujcie się! Zara bedzie komisja sejmowa! Już macie przerąbane!
Do rzeczy:
1. Weryfikuj nawet źródła pisane.
„Polskie jachty na oceanach” pisał głównie Zbyszek Urbanyi. Pamiętaj, że był to dziennikarz, a nie historyk, więc co chwilę ponosił go temperament publicysty. Miło jest przypieprzyć PZŻ-towi, ale głównym rozgrywającym rejsu Dacki na „Josephie Conradzie” był jednak Zarząd Główny AZS. Dziś określenie „delegaci PZŻ” brzmi dość obraźliwie, ale chodziło tylko o to, że rejs miał być oficjalną delegacją na 350-lecie osadnictwa w USA. Skoro oficjalna delegacja, to musi być szef oficjalnej delegacji. Delegatami mianowano więc zastępcę kapitana (Jurek Szelestowski) i I oficera (Zdzichu Michalski, ten z gdyńskiej Stali, nie mylić z z tym Zdzichem Michalskim, który później przez długie lata był stałym kapitanem „Zewu Morza”). Nieporozumieniem było przekształcenie na siłę rejsu AZS-owskiego w oficjalny, AZS-owsko-PZŻ-towski. Reszta była już tylko konsekwencją i serią głupich i nieprzemyślanych decyzji. Mało kto wie, a i Urbanyi o tym nie wspomina, że kiedy jacht dopływał do Madery, Amerykanie unieważnili wizy, które wcześniej załodze wydali.
2. Nie było tworu „Rada Kapitanów PZŻ”.
Była komisja kapitanów. Ciało ozdobne, bez żadnej mocy sprawczej. W latach 60. przewodniczącym był Henryk („Wujo”) Fronczak, w pierwszej połowie lat 70 - Janek Kolański, a w drugiej połowie - ja, do czasu, aż (w 81 r.) wycofałem się całkowicie z jakiejkolwiek działalności w żeglarstwie. Co ta komisja robiła? Nic. Była.
Od czasu do czasu Zarząd PZŻ prosił o jakąś opinię, np. zaopiniowanie kandydatur do „Rejsy Roku”. No tośmy opiniowali. Kiedy Henio Jaskuła wybierał się non-stop dookoła świata, PZŻ miał problem, bo Henio nic od PZŻ-tu nie chciał. Jacht i pieniądze miał od miasta Przemyśl. PZŻ powołał więc podkomisję z komisji kapitanów (jak się nie wiedziało, co zrobić, to się powoływało komisję, jak był totalny nieurodzaj z powodu np. suszy, to się zbierało... Plenum Rolne KC). Komisja była trzyosobowa: Jurek Jaszczuk (w tej chwili płynie z małolatami na „Pogorii” do Dakaru, młody Laskowski (od lat w Australii) i ja. Nasze kompetencje były mniej więcej niejasne. Przyjrzeć się doborowi trasy (niby czy Heniowi pasaty nie pomyliły się z monsunami), czy założył właściwe przeloty dobowe (jakby ktokolwiek mógł to przewidzieć) i inne takie tam dyrdymały. Zadzwoniłem do Henia: Jak będziesz się kiedy wybierał do Warszawy, to daj znać, musimy z tobą pogadać. Henio przyjechał, a ja do niego: Heniu, powiedz, po cholerę ty chcesz samotnie i non stop? A Henio: No bo chcę być pierwszy, który to zrobi. Ja: A gówno prowda. Już to pięciu wariatów, z niejakim Robinem Knox-Johnstonem, zrobiło. W najlepszym razie będziesz szósty. Henio: No ale będę pierwszy Słowianin. Ja: Jasne. Poza tym będziesz pierwszy z Przemyśla, pierwszy z parafii, pierwszy inżynier budowlany, pierwszy łysy z brodą, pierwszy ojciec dwóch córek. Powiedz, po co?
Katowany przeze mnie Henio wił się przez 15 minut, w końcu pękł:
- Stary, ja czuję, że MUSZĘ to zrobić!
- No widzisz, Heniu, wreszcie powiedziałeś coś rozsądnego. Musisz? No to my cię popieramy! Co, chłopaki, piszemy elaborat?
Wysmarowaliśmy epistołę, z której wynikało, że Henio jest geniuszem strategii oceaniczno-dookołaświatowej, Napoleonem pasatów, Nelsonem Hornu, Kruzenszternem Pacyfiku. PZŻ był zachwycony, bo wykonał naszymi rękami kawał ciężkiej, solidnej i nikomu nie potrzebnej roboty, a Henio wszedł do annałów żeglarstwa.
2. Osoby stojące na czele PZŻ.
Reguła była taka (we wszystkich związkach sportowych, nie tylko w PZŻ): Prezesem zostawał minister albo ktoś równie wysoko umocowany we władzach państwowych. W przypadku PZŻ-tu był to minister albo wiceminister żeglugi lub czego innego, bo żegluga była rzucana na różne odcinki, np. dołączana do Ministerstwa Handlu Zagranicznego a potem Ministerstwa Komunikacji, jeszcze później do Infrastruktury. A propos: Ireneusz Sekuła nie był prezesem. Były wyjątki, bo np. Ludwik Vogt nigdy nie pełnił żadnych funkcji w aparacie władzy, a i Staszka Tołwińskiego trudno zaliczyć do władzy, sporo najwyższe funkcje jakie pełnił, to Komendant CWMiW i sekretarz generalny PZŻ.
Po drodze był okres nieistnienia PZŻ, bo w świetlanych czasach realnego stalinizmu obowiązywała jedynie słuszna koncepcja umacniania demokracji, więc wszystkie związki sportowe zostały zlikwidowane i wszystko wziął za mordę GKKFiT, tworząc sekcje. Przewodniczącym sekcji żeglarskiej GKKFiT został Jerzy Putrament, ale wkrótce machnął na to ręką, bo nie chciał być ozdobą. Później sekcji szefował Włodzimierz Głowacki (tak, ten od podręczników i od byłego „Rutkowskiego”).
3. Procedury:
Byłe dwa rodzaje rejsów: krajowe i zagraniczne. Rejsy krajowe istniały tylko u nas, bo jak wiadomo, w naszym obozie polski barak był najweselszy. Polegało to na tym, że można było pływać bez paszportu po całym Bałtyku (i nie tylko, jak się miało fantazję zwaną jajami, ale o tym za chwilę), ale bez prawa wchodzenia na obce morze terytorialne (które wtedy sięgało 3 mile od brzegu) a więc i do obcych portów. Wymyślono tzw. klauzule, czyli pieczątki wbijane do książeczki z napisem „Zezwala się ob..... na pływania morskie w okresie od ... do...”.
Klauzule wydawały wydziały kultury fizycznej urzędów wojewódzkich. OZŻ-ty robiły tylko za listonosza. „Od - do” to było od początków maja do 30 listopada, bo tylko w tym czasie ogłaszano urzędowy sezon żeglarski. Jak ktoś chciał pływać w kwietniu, albo w grudniu, musiał przejść niezłą ścieżkę zdrowia, aby uzyskać jednorazowe zezwolenie na przepłynięcie stąd-dotąd. Paranoja polegała na tym, że jak w danym roku książeczki z OZŻ trafiały do WKKFiT-u późno i wstemplowano tam datę np. od 16 maja, to przez 5 lat żeglarze z tego województwa mieli w plecy, bo sezon zaczynał sie oficjalnie 1 maja, a oni musieli czekać do 16. Na początku klauzula była ważna na dany rok. Później (gdzieś pod koniec Gomułki) wbijano już klauzule 5-letnie.
Do tego był potrzebny jeszcze jeden dokument, o którego istnieniu znaczna część żeglarzy nie wiedziała, bo dokument był niejako „poza nimi”. Był to tzw. wykaz upoważnionych, tzn. lista kapitanów, którzy mieli prawo w danym roku prowadzić rejsy. W zasadzie była to lista tych, którzy mieli patenty, ale nie całkiem, bo nie umieszczano na niej kapitanów, którzy mieli ograniczenia z tytułu orzeczeń izby morskiej lub komisji dyscyplinarnej PZŻ. W kwietniu PZŻ przesyłał taką listę do dowództwa WOP. WOP to rozsyłał do wszystkich swoich placówek granicznych. W rezultacie przychodzący na odprawę na jacht WOP-ista miał cały segregator listą upoważnionych i wzorami podpisów urzędników od klauzul z 17 a potem z 49 województw.
Należało wtedy omijać Władysławowo, bo tam upierdliwość WOP-istów była sławna na cały Bałtyk i okolice. Mnie kiedyś wystawiono na keję załoganta z Rzeszowa, bo WOP-ista się dopatrzył, że podpis urzędnika rzeszowskiego na klauzuli ma ostatni ogonek jakby trochę dłuższy, niż na wzorze podpisu. Powiedziałem chłopakowi na odchodne, żeby jechał autostopem do Łeby, to go tam jutro zabierzemy. I tak się stało.
Dość popularne było naruszanie przepisów w postaci zawijania w rejsie krajowym na Christianso. Jeśli kapitan miał prawie pewność, że w załodze nikt nie płynie „służbowo”, wchodził do miniporciku na Christanso. Puszczało się oko do hafenmajstra i wszyscy wiedzieli o co chodzi. Czasem tylko trzeba się było szybko ewakuować, bo nagle przylatywał hafenmajster z okrzykiem: Chłopaki, spieprzajcie północnym wyjściem, bo z południa idzie jakiś polski jacht!
Gdzieś tak na początku Gierka wprowadzono tzw. wkładki paszportowe, ważne razem z dowodem na demoludy, zwane oficjalnie krajami socjalistycznymi. Wówczas można było na to pływać do NRD-owa i ZSRR. (Że trzeba było jeszcze mieć „wyzow” czyli zaproszenie od radzieckiego „jachtkłuba” - to już inna sprawa). Dziś powiedzielibyśmy „kapitan z jajem” ale wtedy to był kapitan z co najmniej sześcioma jajami! Otóż był to Zdzisio Paska, który na „Magnolii” ze szczecińskiego Pałacu Młodzieży odbył ambitny rejs non-stop ze Świnoujścia do Murmańska i Archangielska i nazad. W książce Urbanyi'ego jest on we wkładce pod pozycją 50 z adnotacją „Pierwsze polskie dojście na Morze Białe i do Archangielska bez zachodzenia do portów pośrednich”. He, he, he. Nie mógł nigdzie zawinąć, bo oni byli bez paszportów! Wyszli z założenia, (to się później nazywało falandyzacją prawa) że skoro na wkładkę można do portów radzieckich, a Murmańsk i Archangielsk to porty - jak by nie było - radzieckie, no to „pajechali, rebiata!” Wysokie jury przyznające „Rejs Roku” też rżnęło głupa i - jak gdyby nigdy nic - przyznało Pasce II nagrodę. Formalnie - naruszeniem przepisów było tylko przejście przez cieśniny duńskie, bo to jednak było morze terytorialne państw - o zgrozo - kapitalistycznych.
4. Rejsy zagraniczne.
Rejsy za prywatne pieniądze praktycznie nie istniały. GKKFiT przydzielał PZŻ-towi tzw. cenne dewizy na cały rok. PZŻ liczył, ile tego trza na różne regaty (priorytet), a to, co pozostało, dzielił na rejsy zagraniczne. Tyle dostaną harcerze, tyle studenty, a tyle żeglarze z klubów PTTK-owskich itp. Nieprawdą jest to, co wyżej napisał któryś z Kolegów, że jak ktoś nie miał stopnia - to won. Jak już PZŻ zatwierdził rejs i przydzielił dolary, to już nie wnikał, kto z klubu płynie. Inna rzecz, że same kluby raczej starały się obsadzać załogantów z kwalifikacjami niż bez, ale formalnego zakazu dla bezpatentowców nie było.
Paszporty i wizy: Paszporty dostawało sie tzw. popierane. Było to o tyle istotne, że nie trzeba się było wykazać zaproszeniem od kogoś z Zachodu. W różnych okresach po powrocie paszporty te były przechowywane w lokalnym biurze paszportowym, albo centralnie w COS-ie (Centralny Ośrodek Sportu). Z wizami było... znacznie łatwiej, niż przy wyjazdach prywatnych. Dziś brzmi to niewiarygodnie, ale upierdliwość niektórych konsulatów była znacznie większa, niż polskich władz paszportowych. W przypadku rejsów sprawa była właściwie z głowy, bo albo załatwiał to wyznaczony członek załogi dla wszystkich, albo oddawało się kwestionariusze wizowe dziewczynom w PZŻ i one załatwiały to hurtowo, omijając (dzięki znajomościom) kolejki w konsulatach. (Ach jak miło brzmiały pytania w kwestionariuszach: czy masz zamiar zamordować prezydenta Stanów Zjednoczonych? albo rubryka „wyznanie babki”).
Miłe, choć - niestety - z racji odległości mało wykorzystywane wyjątki: Otóż dwa kraje: Hiszpania i Portugalia, na serio traktowały nasze książeczki żeglarskie, tzn. na równi z zawodowymi „Seamansbookami”. Przed rejsami do tych krajów uprzedzałem załogę, żeby nie załatwiała wiz (hiszpańskie - nota bene - były koszmarnie drogie). Przed wejściem do portu chowałem paszporty głęboko do szuflady, na kartce papieru pisałem nową listę załogi z numerami książeczek, podpisywałem, stawiając stempel „Master of...” i imigrejszeny z Półwyspu Iberyjskiego były całkowicie „satisfajd”.
Aha! W PZŻ istniała od „zawsze” komisja historyczna. Skontaktuj się z nią. Mają tam masę ciekawych materiałów.
UFFF!!! Alem się rozpisał!
Powodzenia!
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
KARAIBSKI PORADNIK RYBNO-WĘDKARSKO-KULINARNY
(Special edition for Iwa)
1. Barakuda. Długa, wąska, szybka, drapieżna. Wyjątkowo durne bydlę. Wystarczy ciągnąć cokolwiek, co błyszczy. Może być łyżka do zupy, byle z nierdzewki i z haczykiem na końcu. Draństwo, jak się złapie, głupieje totalnie i daje się lekko wyciągnąć, nie stawiając oporu. W smaku średnia. Kudy jej do śledzia!
2. Ryba, przy której Bogna Katarzyna dwojga imion - to cienka Bolkowa. Ona ma 5 nazw: koryfena, dorada, złocista makrela, po włosku - lampuga, a tu się nazywa mahi-mahi. Duże, złocisto-zielone stworzenie, które pod wodą osiąga w ataku do 50 węzłów. Dlatego ryby latające spier....ją przed nią w powietrze, bo w wodzie nie mają szans. Atakuje wszystko, co błyszczy i też głupieje po złapaniu. Wyciągnąć kołowrotem 12-kilowe bydlę - żaden problem. Bardzo smaczna, mięso delikatne po usmażeniu, ale daleko jej do śledzia.
3. Wahoo-wahoo. Bardzo podobna do barakudy. Odróżnić można tylko po tym, że barakuda jest srebrzysta z szarym grzbietem, a wahoo-wahoo ma od tego grzbietu szare pręgi do brzucha i wygląda jak zebra. Na haku walczy dzielnie i trzeba się trochę namęczyć żeby draństwo wyciągnąć. Mięsko - pycha, ale śledziowi nie dorównuje.
4. Tuńczyk. O, dzielne bydlę. Krótkie, pękate, kształt torpedy, ani grama tłuszczyku, same mięśnie. Ostry fighter. Wyciągnąć 8-kilowego tunę-fisha - to godzina ciężkiej roboty. Mięso smaczne, chociaż trochę za suche i zdecydowanie przereklamowane. Kudy mu tam do śledzia!
5. Węgorz. Trudny do złapania, bo to powolne draństwo, w czasie płynięcia (jachtu) nie może dogonić przynęty. Trzeba na postoju zarzucać wędkę. Smaczny w każdej postaci. Węgorz wędzony - najlepsza ryba na świecie. Zaraz po śledziu!
wróć na początek strony...
NIE PRZYWIĄZYWAĆ DO CZEGOŚ WAGI
anonim - zastanawiajacy sie jak np. Amerykanin uzywajacy slownika polsko-angielskiego przetlumaczylby „nie przywiązywać do czegos wagi”.
Mój drogi Anonimie
My expensive Anonymous
zwierzę Ci się:
I will animal to you:
Nie chcę zawracać ci głowy
I don't want to turn back your head
bo w zasadzie nie dyskutuję z anonimem
because in alcali I don't discuss with the anonymous
ale Ty jesteś równy chłop
but you are equal peasant
więc żeby przełamac pierwsze lody
for breaking down the first ice-creams
pójdę Ci na rękę
I shall go on your hand
i wyłożę Ci kawę na ławę
I shall take you coffee on the table
chociaż gówno mnie to obchodzi
although shit is walking around me.
Powiem Ci bez ogródek
I shall tell you without small gardens:
„nie przywiazywac do czegoś wagi” - to po angielsku:
„not to tie weight to something”.
Wierzę, że podzielasz moje zdanie
I tower, you divide my sentence
Pokój z Tobą
The room with you.
Ja-nusz Zbieraj-ew-ski
I-knife Collect-eff-narty
To było serio, a teraz pożartujemy:
Puryści techniczno-językowi w narodach anglojęzycznych mają taki podział:
Capstan - to kabestan o osi pionowej
Windlass - to kabestan o osi poziomej do wciągania łańcucha kotwicznego
Winch (anchor winch)- to kabestan do wciągania liny kotwicznej
Praktyka językowa jest nieco inna. Określenia capstan używa się do urządzeń dużych, takich jak na Zawiasie, Pogorii czy na statkach. Ręczny lub elektryczny kabestan na jachcie - to windlass lub winch, używane wg zasady „co kto lubi”, bez względu na to, czy wciąga linę czy łańcuch. BTW: łańcuch kotwiczny - to po angielsku anchor cable, po amerykańsku anchor chain. Obie formy są zrozumiałe i nie jest błędem powiedzenie do Anglika „anchor chain”. Zrozumie!
Dotyczy to kabestanów w naszym (morskim) pojęciu, bo już na przykład kołowrót przy studni - to windlass, a nie capstan.
Pozdrawiam
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
MIĘSKO
Roman Rumpel napisał:
Czosnek w konserwie ma znaczenie wyłącznie smakowe, niech nikt nie liczy w jego wystarczające działanie bakteriobójcze.
R co sie zastanawia z A czy robić takie słoiki, jakie wozi w góry, na wyjazd czerwcowy. ;)
--------------------------------------------------
Janusz odpisał:
Robić, robić, tylko potem uważać!
Uwaga! Autentyk!
Komediodramat w 1 akcie:
Czas akcji: Zamierzchłe czasy, kiedy to śp. Janusz Sydow właśnie uzyskał patent kapitana bałtyckiego, a ja byłem jeszcze jsm.
Miejsce akcji: zapyziała Wega, wprawdzie kadłub przeciekał, ale za to nie było silnika, czyli - na owe czasy - normalka.
Dramatis personae: Janusz Sydow, Janusz Zbierajewski i 6 innych załogantów.
Mój przyjaciel i imiennik Sydow postanowił pozbawić się kapitańskiego dziewictwa wypływając w okrutne morze. Stwierdził przy tym, że on, jako typowy hedonista, lubi się wysypiać, więc ja muszę robić za pierwszego oficera.
Tak się też stało.
Stan legalności rejsu był - jak to często bywało - połowiczny, tzn. wychodziło się z polskiego portu legalnie do bólu: i KB w porządku, i kapitan, i sternik morski, i dwóch sterników jachtowych p.u., i klauzule w książeczkach i odprawa graniczna. Dalej już było mniej legalnie, bo płynęło się np. pod Kopenhagę, ewidentnie wchodząc na wody terytorialne innego państwa i to - jak by nie było - kapitalistycznego.
Tu nie od rzeczy będzie wyjaśnienie niektórym PT grupowiczom, że były kiedyś takie czasy, że jachtem dawało się dopłynąć nie tylko do Kalmaru, Karlskrony, Kłajpedy, ale również do Kopenhagi! Tak było! Mam na to świadków!
Załoga dostała wcześniej polecenie zrobienia schabowych w wekach. I zrobiła. Któregoś tam dnia rejsu, kolejny załogant, na którego przypadł zaszczyt zrobienia obiadu, otworzył słój i - okazało się - że osoba robiąca ten specyjał puściła fuchę. Kawałek mięsa wystawał ponad smalczyk i - nie bójmy się tego określenia - leciutko zzieleniał.
No i zaczęła się dyskusja, co z tym fantem zrobić. Rozsądek nakazywał wypieprzyć to wszystko do wachy, z drugiej jednakowoż strony - wyrzucić osiem wspaniałych schaboszczaków? Serce się kraje. To niby po to któryś załogant odstał parogodzinną kolejkę w mięsnym, korumpując ekspedientkę czekoladką, żeby teraz jego krwawicę wrąbały dorsze???
Zgromadzenie Ogólne Jachtu, po jakże ożywionej dyskusji uchwaliło, że trzeba to na kimś wypróbować. Jeden zje, a reszta odczeka, obserwując pilnie stan królika doświadczalnego. Kto ma być tym królikiem? Oczywiście pierwszy oficer. Skoro nie gotuje i nie zmywa garów, to może by się poświęcił pro publico bono...
Ja się zgodziłem, stawiając tylko warunek, że muszę dostać tego największego schaboszczaka, żeby - w razie czego - krótko się męczyć.
Słysząc to wszystko, Sydow oznajmił swoim niskim głosem, cedząc słowa:
- Róbta, co chceta. Ja was tylko uprzedzam, że na jachcie Zbieraj robi za sępa ścierwnika. On ma żołądek strusia. Wpieprzy garść nakrętek M8 polanych towotem i nic mu nie będzie, ale was szlag trafi.
Cholera, wywróżył. Zeżarłem schabowego. Załoga odczekała półtorej godziny, pytając mnie co 10 minut z obłudną troską w oczętach jak się czuję. A jak się miałem czuć? Najadłem się i było mi dobrze!
No to reszta załogi też zjadła (Sydow zrezygnował). Mnie dalej nic nie było, ale wszystkich pozostałych dopadła - excuse le mot - sraczka.
No i było, jak w dowcipie:
- Pan pozwoli, że się przedstawię: Sraczka jestem.
- O, rzadkie nazwisko.
Reasumując: Romuś, rób weki na wyjazd, tylko po otwarciu sprawdzaj kolorek
mięska;-))
Pozdrawiam
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
SCHODZENIE NA PSY
Jak powszechnie wiadomo - w portach statki rdzewieją (dawniej gniły) a marynarze schodzą na psy!
W miłym porcie La Coruna stałem kilka dni w oczekiwaniu na start do Tolszipów. Statek rdzewiał sam, ale brakowało mi spełnienia drugiej części zasady.
Podjąłem więc wysiłki w tym kierunku. Samotne schodzenie na psy jest dość skuteczne, ale ja jestem bydlę towarzyskie, a załoga uczestniczyła była właśnie w jakimś crew party.
Na szczęście przylazła panna Kasieńka (określenie panna w stosunku do mężatki i matki pięciorga drobiazgu jest pewnym - nie ukrywajmy - eufemizmem), redaktorka z telewizorka, która w towarzystwie operatorka podróżowała na „Darku” (znaczy – „Młodzieży”).
- Kaśka! - zapodałem bezceremonialnie. - Postanowiłem zejść na psy. Przyłączysz siem?
- COOOO???? - Zapytało zdumione dziewczę. - Na drugim końcu Europy? O dziesiątej wieczorem? W taki upał? Zejść na psy? Z Tobą? Ależ bardzo chętnie!
Udaliśmy się więc w stronę wyjścia z portu. Pierwsza psiarnia (no, znaczy, miejsce, gdzie się schodzi na psy) była sto metrów od bramy portowej, ale miała dwie wady. W środku Klimaanlage była kaputt, a na zewnątrz stoliki stały przy bardzo ruchliwej jezdni, więc trzeba by schodzić na psy w milczeniu, bo pogadać się nie dało. Tymczasem Kaśka jest gaduła, a ja - no, sami wiecie. Trawestując Pawliaka z Samych Swoich mógłbym rzec, że o mnie wszystko można powiedzieć, ale nie to, że ja milczek jestem.
Schodzić na psy w milczeniu??? Wykluczone!!!
Weszliśmy więc w wąskie uliczki starego miasta. A tu??? Rozkosz dla oczu. Psiarnie jedna za drugą. Jednak pobieżny rzut oka na sytuację uświadomił nam, że chyba cała ludność tutejszej Galicji postanowiła tego dnia zejść na psy, bo o wolnym stoliku nie było mowy!
Na trzeciej, a może na czwartej uliczce znaleźliśmy wolny stolik na chodniku należącym do psiarni. Pokazałem barmano-kelnerowi dwa palce. W Polsce Ludowej oznaczało to, że zasłużony pracownik państwowego tartaku zamawia cztery piwa. Tubylec jednak zrozumiał mój gest właściwie. Po chwili przyniósł dwie szklanki środka na spsienie, ale dodał, że schodzenie na psy bez zakąski nazywa się po hiszpańsku alcoholismo, czy jakoś tak, a on jest generalnie temu przeciwny, więc gratis dorzuca dwie minibagietki z plastrami szynki. No tej, wiecie, co wisi pod sufitem miesiącami i za cholerę nie chce ani zgnić, ani spleśnieć, mniam, mniam.
Kiedy pokonaliśmy pierwszy stopień spsienia, powtórzyłem dwupalcowy gest. Tym razem barmano-kelner przyniósł dodatkowo (też gratis – jak podkreślił) dwie małe kokilki z kawałkami ośmiornicy w pysznym sosiku.
Przy trzecim stopniu spsienia – dostaliśmy większe kokilki z tuńczykiem, też w pysznym sosiku.
Im bardziej schodziliśmy na psy, tym gratisowe zakąski stawały się większe i większe. Kiedy doszło do tego, że następny stopień spsienia połączony mógł być tylko ze schabowym z kapustą, postanowiliśmy zastopować to obżarstwo. Panna Kasieńka wygłosiła jakąś tyradę, że ona nie chce, żeby to, co ma tuż poniżej pleców, przypominało szafę dębową gdańską, a karmienie mnie jest czynnością pozbawioną jakiegokolwiek sensu. Już paru kucharzy na mój widok powzięło ambitne zadanie, że starego utuczą, a po miesiącu chcieli popełnić seppuku.
Uiściłem, co trza (o rany, jak tanio!) i wyszliśmy. Idziemy sobie spokojnie w kierunku następnej psiarni, aż tu nagle na chodniku zaatakowała nas lodziarnia. Panna Kasieńka zapewne postanowiła siem zrewanżować.
- Zbieraj, chcesz loda? – zapytała rzeczowo.
- W sensie – zrobić, czy zafundować? – usiłowałem doprecyzować pytanie.
- Świnia! – powiedziała panna Kasieńka. Nie wykluczam, że to było – nie bez racji - o mnie.
Nie czekając na moją ostateczną decyzję, panna Kasieńka ustawiła się w kolejce. Ja stanąłem grzecznie z boku, aż tu nagle słyszę zza pleców:
- O, pani redaktor, pan kapitan, witamy, witamy, zapraszamy…
Odwracam się i co widzę? Sąsiedni stolik należy już nie do lodziarni, tylko do sąsiedniej psiarni, a tam siedzi czwórka kucharzy z „Daru Młodzieży”, którzy też właśnie tego wieczoru postanowili zejść na psy.
Nie było wyjścia. Przyłączyliśmy się z panną Kasieńką do „Darowych” mistrzów patelni i dalej schodziliśmy na psy, teraz już w szóstkę.
Kiedy po jakimś czasie wszyscy uznaliśmy, że już dostatecznie zeszliśmy na psy, postanowiliśmy wrócić w domowe, pływające pielesze.
Po wyjściu z psiarni okazało się, że psiarnia jest na skrzyżowaniu uliczek, więc zaczęła się dyskusja – w którą z czterech stron świata ruszyć. Jedna uliczka szła pod górę, druga w dół, a dwie pozostałe – poziomo.
Kucharze przekonywali nas (większością głosów), że należy iść pod górę, bo to jest ambitne, ale wyjaśniłem im, że skoro ja się im nie wtrącam, jak należy przygotowywać wołowinę w sosie prowansalskim, to niech oni mi się nie wtrącają do nawigacji.
- Panowie! – powiedziałem. - Podstawowym kanonem nawigacji terestrycznej (od łacińskiego terra – ziemia) czyli tej, którą stosuje się na ziemi, a zwłaszcza w porcie jest zasada, że port znajduje się na ogół w najniższej części miasta, więc szukanie portu idąc pod górkę jest czynnością może i ambitną, ale pozbawioną większego sensu, no i męczącą.
Dali się przekonać. Panna Kasieńka nie brała udziału w dyskusji. Poszliśmy uliczką wiodącą w dół i po pokonaniu dwóch zakrętów naszym oczom ukazały się dwa porty, no znaczy – port.
Potem jeszcze była krótka dyskusja, jak odpowiedzieć na pytanie panny Kasieńki, który z tych dwóch „Darów Młodzieży”, które ona widzi, jest „Darem” właściwym.
Pod burtą „Daru” pożegnałem zacną kompanię wychodząc z założenia, że czterech silnych (choć nieco osłabionych psieniem) chłopów wtarga jakoś pannę Kasieńkę po trapie.
A ja udałem się na „Karolka” i – jak każdy porządny, rasowy pies, zwaliłem się na swoje legowisko.
Tradycji stało się zadość!
Pozdrawiam
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
BLUE SIRIUS
Było to w czasach tak zamierzchłych, że nawet Zbieraj wpisywał do książeczki rejsy, które odbył:
Nawiasem mówiąc - wszystkie trzy rejsy miały swoją historię: Na Zawiasie - na Milenium Isle of Man (patrz port Douglas) - wyszedłem z portu w czasie huraganu, bo się bałem, że mi wichura rozpieprzy Zawiasa o nabrzeże. To był ten słynny nagły huragan, który w czasie Fastnet Race zatopił kilkanaście jachtów. Wystarczy wpisać w wujka gugla Fastnet 1979 i wszystko jasne.
Następny rejs, na Zewie Morza, Z Helu do Świnoujścia, odbyłem na żaglach, bo wysiadła pompa wtryskowa i serwis z Władziowa nie mógł tego naprawić.
No a o tym następnym zara bedzie:
Wlazłem „Zewem” do Lubeki. 200 m pustego nabrzeża, stanąłem w dogodnym miejscu.
Po kilkunastu minutach przychodzi do mnie trapowy mówiąc, że jacyś Anglicy pytają, czy mogą stanąć alongside.
Zdziwiło mnie trochę, dlaczego chcą stanąć przy mojej burcie, skoro maja kupę wolnego nabrzeża, ale co mi tam, niech stają.
Wyszedłem po paru minutach na pokład i co widzę? Przy burcie stoi szkuner wielkości „Zewu Morza”, nazwa „Blue Sirius”, bandera (na oko) angielska a po pokładzie łazi trzech obwiesi w podartych dżinsach i takich samych swetrach. Łachudry, szmondaki i w ogóle morskie nurki śmietnikowe.
Mówię do jednego z nich, żeby ten swój szpring przełożył nie tędy lecz tamtędy, a on na to, że niszt fersztejen Englisz. No to ja z tym samym tekstem do drugiego obwiesia, a on też, że niszt fersztejen. No to ja do trzeciego. Trzeci był fersztejen, więc poprawił, jak chciałem.
Po paru minutach przyszedł do mesy ten trzeci obwieś i wyjaśnił, o co chodzi.
Otóż on jest właścicielem „Blue Siriusa”, zarejestrował jacht na Jersey (podatki!), oni jutro przeprowadzą jacht w jakieś inne miejsce, ale na razie się spieszą, a boją się zostawić pusty jacht, bo złodzieje są nawet w kraju znanym z Ordnungu, a u mnie jest wachta trapowa, więc przypilnuje.
- OK - powiedziałem. - No problem, znaczy siem, keine Frage :D
- No to uprzejmość za uprzejmość - powiedział obwieś. - Zapraszam całą twoją załogę wieczorem na dyskotekę .
- A ty wiesz, co robisz? Moja załoga to nie dwóch kumpli, jak u ciebie, tylko 26 osób!
- W porządku - powiedział obwieś. Nie ma sprawy. Przyjadę po was samochodem o ósmej wieczorem.
Powiedziałem załodze, że załapaliśmy się wszyscy na krzywy ryj na dyskotekę. Entuzjazm był spory, bo było to w czasach (wyjaśnienie dla małolatów), kiedy obywatel PRL, wyjeżdżając poza granice tego radosnego kraju, mógł legalnie kupić w banku 5 dolarów. Niezależnie od czasu podróży, to znaczy - jeśli na trzy dni - 5 dolarów, jeśli na miesiąc - 5 dolarów. Nieco później miłościwie panująca socjalistyczna władza, w swej nieopisanej łaskawości, podniosła ten limit o 100 procent i można była kupić 10 dolców.
Chłopaki pozakładały jakieś lepsze (w sensie - czyściejsze) dżinsy i czekamy. Przed ósmą zza pobliskiego magazynu portowego wyjeżdża taksówka, biały mercedes, za nią druga (biały mercedes) za nią trzecia (biały mercedes) i tak kolejne. Chyba sześć albo siedem. Z pierwszej wysiada nasz obwieś: Biały smoking, mucha pod szyją, odpieprzony, jak słynny stróż w Boże Ciało.
Krzyknąłem pod pokład:
- Chłopaki, nie wiem o co chodzi, ale nie jest dobrze. Ogłaszam alarm mundurowy!
Lord, zwany dotąd niesłusznie obwiesiem, wyjaśnił, że mamy jeszcze chwilę, bo on wie, że przyjechał za wcześnie, więc zdążymy się poprzebierać.
Zawiózł nas do centrum miasta, gdzie na rzece Trave była zacumowana ogromna barka z siatkobetonu (budowana jeszcze podobno w czasie wojny, ale nie dokończona), zamieniona na „River Diskotek”, będąca własnością naszego dobroczyńcy. Właściciel przedstawił nas bywalcom dyskoteki, jako świeżo poznanych przyjaciół-żeglarzy aus Polen i było bardzo miło.
Nazajutrz Helmut (bo tak miał na imię) przyszedł zabrać jacht i zaczęliśmy gadać przy butelczynie jakiegoś zacnego trunku.
Otóż był to mieszkaniec NRD, który, w wieku 17 lat nawiał z raju towarzysza Honeckera do tego wrednego, kapitalistycznego NRF. Tam mu się powiodło na tyle, że ma River Diskotek, „Blue Siriusa” i trzy duże hotele w mieście.
Ma jednak pewien istotny problem. W Enerdowie została jego matka-staruszka. O odwiedzaniu matki nie ma mowy, bo dla władz jedynie słusznej części Niemiec on jest zdrajcą i uciekinierem, a taki swołoczom wizy się nie udziela. Helmut z Mamusią Dobrodziejką wykombinowali więc taki sposób, że mamusia wykupuje raz w roku związkowe wczasy w socjalistycznej Bułgarii, a on tam jedzie jako kapitalistyczny turysta z Niemiec Zachodnich i mieszka w sąsiednim hotelu dla inostrańców już to w Warnie, już to w Słonecznym Brzegu.
W związku z tym, chciałby się mnie poradzić, czy „Blue Siriusem” dałoby się przypłynąć do Polski. To by mu w znacznej mierze uprościło problem, bo do Stettin czy innego Swinemuende jest znacznie bliżej, niż do Warny.
Powiedziałem, że to żaden problem. Rząd PRL chyba nic do niego nie ma, więc wizę dostanie. Mamusia też pojedzie ze związkami zawodowymi nach Volksrepublik Polen i powinno być dobrze.
Pokazałem mu na mapach, jak wygląda całe przejście Świnoujście-Szczecin, gdzie może się zatrzymać. Okazało się przy tym, że na „Zewie” są gdzieś na dnie szuflady stare i od dawna nieaktualizowane mapy 21, 22 i 23, czyli całe przejście, więc mu je podarowałem.
Helmut zrealizował swój plan. W następnym roku odbył rejs do Szczecina, po drodze zawinął do Trzebieży, gdzie się ostro zaprzyjaźnił z ówczesnym dyrektorem Bogdanem O. i spotykał się potem regularnie z matką w Polsce.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie przesadził. Otóż każda wizyta zaczynała się (i kończyła) odprawą graniczną i celną w Świnoujściu. Helmut urządzał z tej okazji dużą bibę, skutecznie upijając naszych funkcjonariuszy. Siebie zresztą też. Przyjaźń między Helmutem a naszymi służbami zacieśniała się coraz bardziej, zgodnie z socjalistyczną zasadą, że kwiat przyjaźni wtedy najlepiej kwitnie, kiedy się go dobrze podlewa.
Aż nagle Helmut wpadł na pomysł, żeby - korzystając z tego, że w Polsce kontrola graniczna „Blue Siriusa” polega głównie na konsumpcji gorzały - przemycić kumpla z NRD, który też nieszczególnie kochał towarzysza Honeckera.
Jak powiedział - tak zrobił. Kumpel przyjechał na wycieczkę do Polski, wsiadł na „Siriusa”, przed wejściem do Świnoujścia Helmut położył go w bakiście w mesie, która była przykrywana ławą do siedzenia przy stole i zaprosił WOP-istów i celników na odprawę.
Funkcjonariusze wnosili kolejne „Prosit!” nie przypuszczając nawet, że 10 cm pod ich, pardąs, dupami, leży uciekinier z NRD.
Pijaństwo zakończyło się, jak zwykle, postemplowaniem odpowiednich kwitów granicznych i celnych.
Funkcjonariusze, odpowiednio znietrzeźwieni, wyszli z jachtu, Helmut z portu, a kumpel z bakisty.
I dalej wszystko byłoby klawo, (no może poza tym, że rząd NRD szukałby długo swojego obywatela, który przekroczył granicę w kierunku Volksrepublik Polen i ślad po nim zaginął), gdyby Helmut nie zaczął się chwalić swoim wyczynem. Lokalna gazeta w Lubece zamieściła zdjęcie (sam widziałem) na którym w mesie „Blue Siriusa” kilku polskich celników i WOP-istów wznosi kieliszki, a podpis głosił, że ci idioci nie wiedzą, że siedzą na uciekinierze z NRD.
Przez WOP i urząd celny w Świnoujściu przeszedł huragan połączony z tajfunem i cyklonem. Cała ekipa tych dwóch służb, która miała tego dnia dyżur, wylądowała w Bieszczadach, dając tym samym gwarancję, że już nigdy nie wypuści zagranicę jachtu bez dokładnej kontroli.
A Helmut dostał bana na polską wizę. I znów musiał się spotykać z mamusią w Warnie.
Wiele lat później spotkałem Helmuta, zupełnie przypadkowo, na ulicy w Lubece, do której zawinąłem - bodaj - „Rutkowskim”.
- Co słychać? - zapytałem inteligentnie.
- Kiepsko. - Powiedział smutnym głosem Helmut. - Popatrz (tu pokazał na solidną szramę na szyi) - miałem dwa bajpasy, sprzedałem „Blue Siriusa”, już nie pływam.
Pozdrawiam
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
MORSKI ŚLUB
Rzecz się działa 4 lata temu. Stałem zimą w Nelson's Dockyard (English Harbour, Antigua), robiąc za stangreta na pływającej karocy Jaśnie Pana.
A że Jaśnie Państwa przez dłuższy czas nie było - wieczory (a tam są dłuuugie wieczory, bo słońce zachodzi koło szóstej) spędzaliśmy często w barze, nie bacząc na trudy dojścia do onego. Odległość od trapu do baru (zmierzona dokładnie) wynosiła 27,5 m. Przy tamtejszych temperaturach pokonanie takiego dystansu nie jest czymś banalnym. :D
Aha, żeby nie było, że Zbieraj zawsze robi sobie jaja: Nie muszę. Jaja same się wokół mnie robią. Moje załoganty miały imiona Paweł i Gaweł. Nikt w całym English Harbour nie wierzył, że naprawdę. :lol:
Któregoś wieczoru przysiadła się do nas sympatyczna para Maltańczyków (dobrze napisałem: Maltańczyków, nie maltańczyków), Karen i Chris. Było miło.
W pewnym momencie, zwracając się do Karen, użyłem określenia: twój mąż, co Karen sprostowała, że to nie mąż. Są wprawdzie od dłuższego czasu parą, ale - jak by to określić - niekonkordatową. Chociaż noszą się z zamiarem pobrania.
Spojrzała badawczo na mnie i powiedziała:
- Janusz, ty nie jesteś taki sobie zwykły skipper, ty jesteś prawdziwy kapitan.
- Ano - jestem. - Bezczelnie potwierdziłem.
- To może udzielisz nam ślubu? Hej, Chris, Janusz nam udzieli ślubu, co ty na to?
- Jasne! - odpowiedział Chris. - Jestem za!
- Devon - zawołałem do właściciela baru i barmana w jednej, dużej, czarnej osobie - zaraz ci zamienię twój bar w Marriage Hall, ale wykombinuj jakieś obrączki.
- No problem - powiedział Devon (dla niego wszystko było „no problem”). - Give me few minutes.
Rzeczywiście, po paru minutach Devon wręczył mi dwie piękne obrączki zrobione z papierowych serwetek.
Udzieliłem im ślubu, wygłaszając stosowną formułkę, że w imieniu Neptuna etc., etc. i założyłem serwetkowe obrączki i drynkowaliśmy dalej. :lol:
Umówiłem się z nimi, że wpadną następnego dnia rano, to wykombinuję jakieś certyfikaty i bardziej trwałe obrączki.
Pamiętając o zasadzie Rudy Krautschneidera, że nie wszystko da się zrobić, ale wszystko da się wydrukować, napisałem tekst certyfikatu i wydrukowałem na pociętej na dwa kawałki A4 mapy wejścia do La Valetty. Pociętej tak, żeby każde z nich miało połowę portu, co miało gwarantować trwałość małżeństwa, bo jak się rozwiodą - żadne z nich nie trafi do portu.
A za obrączki (bardzo trwałe i błyszczące) posłużyły dwa małe cybanty kupione w sąsiedniej chandlerni.
Aha, chyba mam dobrą rękę. Przed chwilą sprawdzałem. Karen i Chris nie wzięli dotąd innego ślubu. Mówią, że ten mój im wystarczy. A certyfikat podobno robi furorę na Malcie :rotfl: :rotfl: :rotfl:
Pozdrawiam
Janusz Zbierajewski
wróć na początek strony...
|
